„Nakładanie ograniczeń
jest oznaką miłości”, ale często my – Rodzice, nie wiemy, jak te ograniczenia
nakładać. Nikt przecież nie jest rodzicem od urodzenia. Jest to pewna rola,
której stopniowo się uczymy. A oto kilka cennych rad, które pomogą osiągnąć pożądane
cele:
1. Wprowadź w miarę możliwości uporządkowany i
stały rozkład dnia dziecka, tak aby dzień był jasno i przejrzyście
zorganizowany. Przestrzeganie stałych godzin wykonywania czynności tworzy
stabilność, która uspokaja dzieci, daje im poczucie bezpieczeństwa i pozwala
lepiej zorganizować czas.
2. Wydając polecenia,
wyrażaj się konkretnie i zrozumiale. Zanim wydasz takie polecenie, upewnij się
czy dziecko jest spokojne i Cię słucha. Gdy czegoś od dziecka wymagasz, mów o
tym, będąc blisko, nawiąż kontakt
wzrokowy.
3. Musisz mieć pewność,
że jasno określiłeś, jako Rodzic, co jest dozwolone, a co nie, oraz jakie mogą
być konsekwencje poszczególnych zachowań. Zawsze, gdy zachowanie jest niewłaściwe,
wyciągaj zapowiedziane wcześniej konsekwencje, aby nie stracić wiarygodności i
autorytetu. Wyjaśnij dziecku, dlaczego dane zachowanie było niewłaściwe.
4. Najlepiej, aby konsekwencje następowały
bezpośrednio po nieodpowiednim zachowaniu, tak aby dziecko łatwo jedno z drugim
powiązało. Dziecko musi mieć jasność, którą zasadę naruszyło. Nie można go
krytykować czy karać za złamanie zasady, która nie była wcześniej jasno
sformułowana.
5. Zawsze konsekwentnie rób to, co
zapowiedziałeś słownie. Mów „nie”, jeśli masz przekonanie, że dane zachowanie
nie może mieć miejsca. Przy tym nie zmieniaj podjętej decyzji. Nie może być
tak, że coś dzisiaj jest zabronione, a jutro dozwolone. Dziecko powinno
wiedzieć, że to rodzice są tymi, którzy wydają polecenia, że mają autorytet i
doświadczenie oraz wiedzą, co dla niego jest dobre, a co złe.
6. W chwilach płaczu
czy złości nie próbuj dziecka do niczego przekonywać. W pierwszej kolejności
postaraj się odwrócić jego uwagę, zaproponować mu inne zajęcie, pokazać coś
ciekawego. Jeżeli złość, czy zły humor utrzymują się, przytul dziecko mocno i
tul tak długo, aż się uspokoi. Później, gdy nastrój wróci do normy, wytłumacz
dziecku, dlaczego jego zachowanie uznajesz za dobre, czy złe.
7. Jeżeli rodzice
czują, że postąpili niesprawiedliwie lub byli zbyt surowi wobec dziecka, mogą i
powinni przeprosić je i wyjaśnić swój „błąd”.
8. Ignoruj mało istotne
przejawy złych zachowań czy impulsywności. Zawsze zwracaj większą uwagę na
zachowania dobre niż na złe. Staraj się częściej okazywać dziecku radość z jego
właściwego zachowania niż smutek i krytykę z powodu złego.
9. Pamiętaj, że dzieci
dużo lepiej rozumieją konsekwencje niż racje stojące za danym zachowaniem.
Zawsze lepszy efekt daje premiowanie czy krytyka za poszczególne zachowania niż
próba wytłumaczenia dzieciom powodów, dla którego dane zachowanie jest lub nie
jest właściwe. Zwłaszcza pamięć o pochwałach czy akceptacji pozytywnego
zachowania zwiększa prawdopodobieństwo ponownych poprawnych zachowań w
przyszłości.
10. Pamiętaj, że kwestionujesz konkretne
zachowanie swojego dziecka, a nie swoje dziecko. To zachowanie, a nie osoba,
jest dobre lub złe.